Ο Γιάννης γεννήθηκε σε straight οικογένεια. Στο λέω αυτό, διότι έχει σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας, που είναι η ζωή του. Η πρόκληση είναι να συνεχίσεις να διαβάζεις, για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις. Σύντομα θα διαπιστώσειςς πόσο ίδιοι είμαστε τελικά, όλοι -με κάποιο τρόπο, σε κάποιο μέτρο, για κάποιο λόγο. Και πως όλοι μαζί μπορούμε να εξελίξουμε αυτό που λέγεται “κοινωνία”, κατά τρόπο που να υπάρχει σεβασμός και αποδοχή. Ξεκινάμε;

Ο Γιάννης που λες, ομολογεί ότι “αν είχα την επιλογή, θα προτιμούσα να είμαι straight, γιατί ξεκάθαρα θα ήθελα να έχω μια πολύ πιο εύκολη ζωή από αυτή που είχα. Θα είχα λιγότερο άγχος, λιγότερες σκέψεις”. Θα σου πρότεινα να περιμένεις λίγο, πριν οδηγηθείς σε συμπέρασμα για τη σεξουαλική ταυτότητα αυτού του άνδρα, τόσο νωρίς. Συνεχίζουμε. Ο Γιάννης μεγάλωσε στο Μοσχάτο. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός, η μητέρα του στο σπίτι, να μεγαλώνει τα δυο αγόρια της οικογενείας.

Κατάλαβε πως δεν είναι straight από μικρός “από όταν είχα μια κούκλα Barbie, μια Max Steel και μια Action Μan. Και οι δύο έχουν καβάλο, ως πλαστικά παιχνίδια. Η Barbie δεν έχει καν το σχήμα -πολλές φορές δεν έχει καν εσώρουχο. Βλέποντας τα αυτά, σκέφτηκα πως τα γεννητικά όργανα δημιουργούνται όταν γίνεται η πρώτη επαφή, βάσει του οργάνου με το οποίο γίνεται αυτή η πρώτη επαφή. Για αυτό και υπάρχουν πολλές επιλογές!”.

Ως μαθητής δημοτικού άρχισε να φτιάχνει ιστορίες που εξηγούσαν τα ανεξήγητα της ζωής -για το παιδικό του μυαλό. “Είχα καταλήξει στο ότι η Βarbie ήταν κατάσκοπος, που ήταν μέσα σε όλα και οι άλλοι είχαν σχέση”. Στα χρόνια που ακολούθησαν,θα έλεγες πως ήταν ένα μελετηρό πλάσμα, με πολλές ανησυχίες.

Διάβαζε πάρα πολύ, τον απασχολούσαν πολλά (“εφαρμοσμένα μαθηματικά, φυσική, ήμουν της ίντριγκας, της μελέτης, αλλά πάντα υπήρχε η φαντασία”) αλλά δεν τα μοιραζόταν με κάποιον. “Ήμουν πολύ “κλειστός”. Από μικρός λειτουργούσα με άλλες στροφές και μέχρι να αποκτήσω άποψη, επί του όποιου θέματος, διάβαζα πολλά, σκεφτόμουν περισσότερα”.

"Έβλεπα τους φίλους μου να θέλουν να φιλήσουν κοριτσάκια και εγώ ήθελα να φιλήσω αγοράκια. Δεν έβρισκα πως υπάρχει κάτι το κακό. Αντιλήφθηκα ότι υπήρχε για τους άλλους”.

Μετά τη συνειδητοποίηση, μίλησε στους γονείς του. “Μάζεψα τους δικούς μου και τους είπα “θέλω να σας πω ότι είμαι gay”. Ήταν 15 χρόνων.

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει “έγινε ο κακός χαμός. Πολύ άσχημες καταστάσεις. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Δεν μπορώ να τους πω κάτι για αυτό. Με τον πατέρα μου δεν είχα ποτέ καλή σχέση, οπότε δεν με αγγίζει ότι δεν τα βρήκαμε στην πορεία. Ήταν πολύ αρνητικός και με έδιωξε από το σπίτι”.

“Το bullying το έζησα μόνο στην οικογένεια μου”

Η μητέρα του συνέχισε να τον στηρίζει, όσο μπορούσε “αλλά κυρίως ήμουν αυτοσυντήρητος. Δούλευα σαν τρελός, για να συντηρηθώ” και δη στην Κρήτη, όπου “πέρασε” σε πανεπιστήμιο. “Όσο θηλυπρεπή και αν με βλέπω ως εαυτό, ξέρω πως είμαι ένα καγκούρι από το Μοσχάτο. Δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα με bullying στο σχολείο ή τη σχολή. Bullying έχω ζήσει μόνο στην οικογένεια. Ήμουν ένα παιδί με μπλε μαλλί, θα έλεγες ήμουν περισσότερο πανκιό”. Είχε πολλούς φίλους, άνδρες, γυναίκες. “Επέλεγα καλούς ανθρώπους που δεν τους ένοιαζε πώς αισθάνομαι. Έβλεπαν πέρα από αυτό”. Περνούσε καλά με τους ανθρώπους που επέλεγε. Ακόμα αυτό συμβαίνει. “Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά αισθάνομαι πολύ άνετα, ήρεμα όταν είμαι μαζί τους”.

Η μάνα του, σχεδιάστρια μόδας στα νιάτα της, σε κορυφαίο ελληνικό οίκο “ζούσε με το φόβο της πατριαρχίας πάνω από το κεφάλι της. Κάποια στιγμή της είχα πει “καλύτερα να με κατάπινες”. Να σου πω κάτι; Δεν είμαστε όλοι προορισμένοι να γίνουμε γονείς και παρ’ όλα αυτά, βλέπω πολλούς που δεν θα έπρεπε να ‘χουν παιδιά. Με τη μητέρα μου αποκτήσαμε εξαιρετική σχέση, όταν πέθανε ο πατέρας μου”. Εξηγεί πως η ομολογία της σεξουαλικής του ταυτότητας δεν ήταν εύκολη ούτε για τον ίδιο.

“Είχα τεράστιο άγχος, για όλα. Μέχρι που μπήκα στη διαδικασία να κάνω σχέση με κοπέλα. Έλεγα στον εαυτό μου “εσύ είσαι ο ανώμαλος, κάνε κάτι να διορθώσεις τον εαυτό σου”.

Ώσπου έπειτα από δυο χρόνια ήταν πια σίγουρος για τις προτιμήσεις του. “Έχω μάθει στη ζωή μου να αμφισβητώ. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι σπούδασα εφαρμοσμένα μαθηματικά”. Επρόκειτο να πάει Erasmus για το μποζόνιο (βλ. κβαντική μηχανική), ενώ άρχισε να τον ενδιαφέρει και η αστροφυσική.

“Μου άρεσε πολύ η επιστήμη που είναι μια άλλη γλώσσα, η γλώσσα του σύμπαντος. Καθολική, που δεν αφήνει απορίες. Έχει λογική. Ήθελα να κατανοήσω τα πάντα” αλλά πέθανε ο πατέρας του “αισθάνθηκα την ανάγκη να σταθώ στη μητέρα μου, να τη στηρίξω και οικονομικά, μαζί με τον αδελφό μου”. Ο μπαμπάς του “έφυγε” στα 49. Εκείνος ήταν 21. “Μετά το θάνατο του άρχισε να καταλαβαίνει η μητέρα μου. Κατ’ αρχάς, αντιλήφθηκε πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μπαίνει σε καλούπια και άρχισε να τα “σπάει”.

Δεν είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του (“μου είχαν μείνει 2 χρόνια, το καθυστερούσα και λίγο γιατί δεν ήθελα να γυρίσω στην Αθήνα”). Όταν λοιπόν, γύρισε στο Μοσχάτο να ζήσει με τη μάνα του “αποφάσισα να ασχοληθώ με την άλλη μου αγάπη που ήταν η τέχνη. Τελικά, έκανα καλά που επέστρεψα. Είδα πολλά πράγματα, που με εξέλιξαν, που με βοήθησαν στην τέχνη μου”. Την ημέρα που συναντηθήκαμε είχε προκριθεί στην τελική φάση διεθνούς διαγωνισμού που αφορούσε πρωτότυπες ιδέες, σχέδιο και εκτέλεση υπό μορφή video.

Σε αυτήν τη νέα συγκατοίκηση “ήμασταν η μητέρα μου, ο σκύλος της, εγώ, ο δικός μου σκύλος, μετά βρήκα έναν ακόμα σκύλο, η μάνα μου βρήκε ένα γατάκι το πήραμε και αυτό! Εντάξει, αδυνατίζουμε εμείς, αλλά τα ζώα μας τα έχουμε... θεόχοντρα, πανάθεμα τα ”λέει, χαμογελώντας. Προσθέτει αμέσως πως “ήμουν 120 κιλά. Ναι, συνήθιζα να τρώω για να νιώθω καλά. Το φαγητό ήταν η παρηγοριά μου. Για χρόνια διάβαζα, ζωγράφιζα, σχεδίαζα και έτρωγα”.

Πρόσφατα άρχισε να δουλεύει με τον εαυτό του, ώστε να τον αγαπήσει. Περισσότερο ακριβές είναι να σου πω ότι βαρέθηκε να τον μισεί. Δεν έγινε ιδία βουλήσει. Θα σου εξηγήσω λίγο αργότερα τι εννοώ. Προς το παρόν, θα ήταν χρήσιμο να μάθεις πως η δουλειά κατανόησης της υπόστασης του άρχισε πριν χρόνια “όταν γνώρισα τον Σπύρο Χαιρέτη, αρχικά ως σύντροφο, μετά ως φίλο και τώρα πια είναι μια λατρεία. Του είχα πει “όταν με βλέπω δεν αισθάνομαι ως αγόρι”.

“Δεν ήθελα να φαίνομαι, έκανα τα πάντα για να περνώ απαρατήρητος. Με παρότρυνε, με άφησε να είμαι ο άνθρωπος που είμαι. Το τέρας που είμαι, γιατί νιώθω δημιουργικό τέρας”.

“Στο κεφάλι μου πάντα γινόταν χαμός. Ακόμα γίνεται χαμός-δουλεύω παράλληλα επί 7 projects. Δεν άντεχα τον εαυτό μου για χρόνια. Μου είπε πως μπορεί να είμαι agender, μου εξήγησε τι σημαίνει αυτός ο όρος και ένιωσα τέτοια ανακούφιση που δεν μπορώ να την περιγράψω”.

Όπως πάντα, πρώτα ένιωσε την ανάγκη να εξετάσει αυτόν τον προσδιορισμό, ώστε να δει αν τον καλύπτει. “Αμφισβήτησα για μία ακόμη φορά τον εαυτό μου, πριν καταλήξω στο ότι “ισχύει”. Θέλω να το επεξεργαστώ, μέχρι το βαθμό να το αντιληφθώ και να καταλήξω αν είναι για εμένα. Για να φτάσω εκεί πρέπει να υπάρχει τριβή, να είμαι 100% σίγουρος τι θέλω από εμένα”. Νιώθει queer και εξηγεί πως “τα πανκιά queer θεωρούνται, ντύνονται όπως ντύνονται γιατί εκπροσωπούν μια άλλη κουλτούρα. Μάλλον δεν χρειάζεται να εκπροσωπούμε όλοι την ίδια κουλτούρα ”. Όπου “queer” είναι το “αλλόκοτος, αξιοπερίεργος” έως “ανώμαλος, gay και χυδαία π...ς.  

Το cartoon animation και το comic είναι αυτό που αγάπησε, στη σχολή που πήγε για σκίτσο. Όπως μπορείς να δεις, είναι εξαιρετικός και στα σχέδια της μιας γραμμής -χωρίς να σηκώσει το μολύβι, μπορεί και δημιουργεί. Όταν ασχολήθηκε επισταμένως πια, με το σκίτσο, θυμήθηκε όλες τις ιστορίες που έφτιαχνε στο μυαλό του, ως παιδί και τις έβαλε στο χαρτί.

“Συνήθιζα να σχεδιάζω γυναίκες πιο δυναμικές και άνδρες πιο ευαίσθητους, γιατί δεν τα είχα στο οικογενειακό μου περιβάλλον”.

Όλα τα παιδιά έχουν ήρωες. Εγώ δεν είχα, ούτε τη μάνα μου, μηδέ τον πατέρα μου, οπότε έφτιαχνα δικούς μου.

“Έπαιρνα ας πούμε, ένα μάγο από video game, του έβαζα make up -τον έβαζα σε κατάσταση μάχης, δεν του έβαζα μάσκα-, τον έκανα χοντρό -γιατί έτρωγα τότε πολύ- και κατάπινε φωτιές -όπως “κατάπινα” εγώ όσα άκουγα. Αυτή ήταν η δύναμη του.

Κατάλαβα πως έχει ενδιαφέρον να μην υπάρχουν μόνο βασιλείς και βασίλισσες, αλλά να υπάρχουν και φάροι -κάτι να φωτίζει που να μη ξέρεις τι είναι ακριβώς. Το queer αυτό είναι τελικά: το περίεργο.

“Έχω μάθει να μιλάω τόσο πολύ μέσω του σχεδίου, που ξέχασα να επικοινωνώ αλλιώς. Δεν ήθελα πολλά, πολλά με πολλούς ανθρώπους. Όταν με ρώτησε ο ψυχολόγος για την προσωπικότητα μου, του είπα “μπορώ να στο σχεδιάσω, αλλά όχι να σου πω ακριβώς ποιος είμαι”.  

Το άγχος για τα βλέμματα, για όσα δεν μπορούσε να ελέγξει

Πήγε σε ψυχολόγο, στα μέσα του 2017, όταν παρουσιάστηκε πρόβλημα στο συκώτι του. “Το “πνίξιμο” που ένιωθα και με την ομοφυλοφιλία, την αμφισβήτηση προς τον εαυτό μου, το βλέμμα που αντιμετώπιζα κάθε φορά που έβγαινα έξω -με άγχωνε το όποιο έντονο βλέμμα, ακόμα και όταν επρόκειτο για φλερτ- με είχε κάνει να προτιμώ να μένω σπίτι, με τους φίλους μου, να ντύνομαι όπως θέλω και να είμαι καλά”.

Ώσπου το καζάνι με τις αντοχές γέμισε και ξεχείλισε “με τη χολή μου να “ξερνάει”. Ήμουν πολύ άρρωστος, είχα 40 πυρετό και έκανα σειρά εξετάσεων”. Είχε προηγηθεί έντονη τάση αυτοκαταστροφής “και διέλυσα το συκώτι μου από το άγχος που αφορούσε και τη δουλειά, γιατί ήθελα να νιώθω ασφαλής και για να νιώθω ασφαλής, έπρεπε να τα ελέγχω όλα”.

Οι ειδικοί του εξήγησαν πως θα χρειαστεί τη βοήθεια και ψυχολόγου και ψυχιάτρου. “Σε ψυχολόγο είχα ξαναπάει σε εποχή που είχα το σπίτι μου, τον άνθρωπο μου, τη δουλειά μου και... φρίκαρα. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ το γεγονός ότι πήγαιναν όλα καλά”. Δεν είχε μάθει έτσι και οι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να περνούν καλά, προβληματίζονται όταν αυτό συμβαίνει. Τόσο που περιμένουν ένα ακόμα μεγαλύτερο "χτύπημα".

Τότε είχε προτιμήσει να θάψει τους φόβους και την αμφισβήτηση για τον εαυτό του, στο σχέδιο. Τώρα χρησιμοποιεί το σχέδιο για να τα βγάλει όλα στην επιφάνεια. “Στο πλαίσιο του Inktober, κάθε μέρα μας δινόταν μια λέξη και εμείς έπρεπε να σχεδιάσουμε την ερμηνεία που είχε για εμάς -μια λέξη για κάθε μια από τις 31 ημέρες του Οκτώβρη. Η πρώτη ήταν το poison (δηλητήριο). Το δηλητήριο μου ήταν η αμφισβήτηση του εαυτού μου. Έκανα ένα κεφάλι που ανοίγει και βγαίνει ένας κύβος του Rubik που δεν έχει χρώματα. Είναι όλος λευκός”.  

“Όποιος με έκανε να αισθανθώ άσχημα για αυτό που είμαι, ζούσε την ειρωνεία μου. Άπαξ και καταλάβαινα πως κάποιος άγνωστος είχε ζόρι με αυτό που είμαι, του το έκανα 10 φορές μεγαλύτερο” Μέσα μου όμως, έκλαιγα”.

Πολλοί -πάντα άγνωστοι- τον “έκραζαν” όπως λέει, γιατί είναι gay. “Συνήθως τους απαντούσα, “αν σε ενοχλεί που είμαι “αδελφή”, θέλω να ξέρεις πως δεν είμαι για εσένα. Θέλω να χαλαρώσεις”. Αυτό το "θέλω να χαλαρώσεις" είναι φράση που χρησιμοποιεί πολύ συχνά. Μάλλον γιατί το έχεις ο ίδιος ανάγκη -το χαλάρωμα.

Το γεγονός ότι ήταν ετοιμόλογος έσωζε το “θεαθήναι”. Όχι τη ψυχή του. “Από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει είναι όταν ένας επί 8ετιας φίλος μου, μου είπε “από πούστη, πουστιά έπρεπε να περιμένω”. Έπαθα σοκ! Του είπα “με ξέρεις οκτώ χρόνια. Δεν τόλμησες να το πεις αυτό, γιατί γίνεσαι ανήθικος. Ξέρεις τι; Καλύτερα να μείνεις μακριά μου”.

Δεν είναι από τους ανθρώπους που βγαίνουν μπροστά, μολονότι είναι ενεργό μέλος της Color Youth. Και για αυτό θαυμάζει αυτό που έκανε το Jason-Αντιγόνη, για ό,τι έκανε τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε που η Βουλή πέρασε το νομοσχέδιο για δυνατότητα αλλαγής φύλου στην ταυτότητα -και όχι- στο σώμα, από τα 15 και είχε παρατηρηθεί μια αδυναμία στην κατανόηση του τι είχε ψηφιστεί τελικά.

Ήταν πολλοί εκείνοι που πίστεψαν ότι όποιος “κλείνει” το 15ο έτος της ηλικίας, θα κάνει επέμβαση αλλαγής φύλου. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, εμφανίστηκε το Jason-Αντιγόνη, να διεκδικεί το δικαίωμα στη διαγραφή φύλου από την ταυτότητα. Και τότε ήταν που δημιουργήθηκε η αίσθηση πως... αφού βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε-έξι.

“Στο μυαλό μου, το Jason-Αντιγόνη έκανε κάτι τρομερό. Θέλει πολλές άμυνες, για να κάνει κάποιος ό,τι αυτός. Ήξερε πως θα τον κράξουν, ότι θα γνωρίσει μεγάλο πόλεμο, αλλά το τόλμησε” σχολιάζει ο Jalex (που προκύπτει από τα πρώτα γράμματα του ονόματος του -πρώτο και επίθετο). Δεν έχει θέμα αν τον αποκαλείς ο ή το. Τον διακόπτω για να του πω ότι στο μυαλό μου, αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και με τη ψυχή σου, ποιο είναι το πρόβλημα με ό,τι και αν αναγράφεται στην ταυτότητα σου -πολλώ δε, από τη στιγμή που δεν υπάρχει μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο;

Με ρωτά “πληρώνεσαι όσο ένας άνδρας;”. Του απαντώ “για κανένα λόγο”. Εξηγεί πως “νιώθω ως εξής: επειδή γεννήθηκα άνδρας, δεν θέλω να ‘χω αυτό το προνόμιο. Το να είσαι άνδρας σε αυτήν την κοινωνία, είναι το πιο εύκολο πράγμα. Ειδικά straight. Εγώ δεν είμαι αυτό”.

“Έχω δουλέψει πολύ, έχω κραχτεί πολύ, για να καθίσω να ακούσω τον κάθε βλαμμένο να λέει πως υπάρχουν δυο βιολογικά φύλα”.

“Σκέφτομαι πάντα, πως “αν θέλετε να φαγωθείτε μεταξύ σας, κάντε το. Εδώ είμαστε κοινωνία, που είναι η εξέλιξη. Χωρίς την κοινωνία, δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει γλώσσα. Η γλώσσα είναι “ορίζεις και περιορίζεις”.

Στην τελική, εγώ θέλω να παρουσιάζομαι έτσι. Τελεία. Να φορώ φαρδιά ρούχα, κολάν, να βάφω τα νύχια μου (στο μετρό μου είχε πει κάποιος “πώς είσαι έτσι; Με βαμμένα νύχια”. Του απάντησα “έχεις δίκιο. Είναι χάλια τα νύχια μου. Περιμένω να πληρωθώ για να κάνω ημιμόνιμο”), να βάζω glitter στα μάτια μου. Το κάνω γιατί αυτό νιώθω να κάνω, γιατί σέβομαι εμένα. Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με το αν θα με κράξεις. Όταν έχω περίεργη -για τους άλλους- εμφάνιση, θα μου μιλήσουν λιγότερο. Όχι περισσότερο. Και αυτό για εμένα είναι μια πολύ ωραία άμυνα. Για να έλθεις να μου μιλήσεις, πρέπει να είσαι χαλαρός σαν άτομο. Άρα μένουν μακριά οι υπόλοιποι, οι αχρείαστοι”.

Με το νόμο για την αλλαγή φύλου στην ταυτότητα “άνοιξε το κεφάλαιο του κοινωνικού φύλου και για αυτό ήταν η πιο σωστή στιγμή να μιλήσει και το Jason-Αντιγόνη. Δεν πήγε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις, αλλά να αναδείξει μια άλλη πτυχή που υπάρχει εκεί έξω -άσχετα από το πόσο κάποιοι δεν θέλουν να τη βλέπουν ή να την αναγνωρίζουν. Είναι τέλεια η ευκαιρία που υπάρχει να βγάλεις φοίνικες από το χώμα και τη στάχτη, δεδομένου ότι η κοινωνία εξελίσσεται, προχωρά. Έπαψε να μένει στάσιμη. Μη ξεχνάς πως μιλάμε για κοινωνικό φύλο και όταν μιλάς για κοινωνικό φύλο, μπαίνεις σε κατηγορίες.

Για παράδειγμα, εσύ είσαι γυναίκα με κοντό μαλλί. Ήδη μπήκες σε κατηγορία. Φοράς γυαλιά -άλλη κατηγορία- και τελικά, κατηγοριοποιείσαι, βάσει του πρότυπου της γυναίκας που υπάρχει σε κάθε κουλτούρα, πολιτισμό, χώρα κλπ. Όταν όλα αυτά δεν σε νοιάζουν, δεν σε αφορούν, όταν έχεις μάθει να αμφισβητείς τον εαυτό σου από πολύ μικρός και έχεις καταλήξει πως δεν ανταποκρίνεσαι στο ανδρικό ή το γυναικείο πρότυπο, ότι δεν μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ούτε ως άνδρα, μηδέ ως γυναίκα, δεν σε ενδιαφέρει το φύλο. Αν δεν υπήρχαν τα στερεότυπα, δεν θα υπήρχε πρόβλημα”.

Επιμένει πως “δεν είμαστε βιολογικά όντα. Έχει τελειώσει αυτό το κομμάτι, στη σύγχρονη κοινωνία. Άρα καταρρίπτονται τα πρότυπα και τα στερεότυπα, για να φτιαχτούν άλλα. Το ουδέτερο ακούγεται στα αυτιά μου τόσο υπέροχο. Αισθάνομαι μοναδικά όταν με αποκαλούν “Jalex” και όχι με το birth name, όπως λέμε στην κοινότητα, που είναι το “Γιάννης”. Νιώθω πως αφήνω πίσω μου όσα έχω περάσει. Και δεν ήταν λίγα”.  

Τώρα είναι σε άλλη φάση, κατανόησης του εαυτού του. Θέλει να τον καταλάβει, να τον αγαπήσει, να τον φροντίσει. “Δεν με αγαπάω, γιατί νιώθω ενοχικός για πολλά πράγματα που δεν ήταν επιλογή μου” λέει.

“Έχω κουραστεί να αισθάνομαι άσχημα με εμένα. Θέλω να με αγαπήσω, να με αποδεχθώ”.

Ανέκαθεν ήταν από εκείνους που επεδίωκαν να καταλάβουν, να εξηγήσουν. “Από αυτούς που ήθελαν την ήρεμη συζήτηση. Δηλαδή, όταν κάποιος μου επιτίθεται, συνήθως θα του πω “ηρέμησε και έλα να συζητήσουμε”. Είμαι διατεθειμένος να “φάω” κάποια ώρα από τη ζωή μου και το μυαλό μου, για όποιον θέλει να καταλάβει”. Δεν ασχολείται με όποιον δεν θέλει να καταλάβει “γιατί δεν τον αφορά τι είμαι, ποιος είμαι και εν πάση περιπτώσει τι γεννητικό όργανο έχω.

Να σου πω και κάτι; Όσοι δεν είμαστε straight έχουμε παλέψει πολύ για να μπορούμε να εκφραζόμαστε με τον τρόπο που αισθανόμαστε. Κάποιος μου είχε πει “δεν είσαι πούστης. Το “παίζεις”. Του απάντησα “έχω παλέψει πάρα πολύ, για να με αμφισβητείς εσύ. Πούστης είμαι και άμα σου αρέσει”. Φάνηκε διατεθειμένος να παίξουμε και ξύλο, για τον τρόπο που του μίλησα”. Ήταν σε μπαρ και επικράτησε η λογική. “Δεν μπορώ να πληρώνω τα απωθημένα των άλλων, λυπάμαι. Έχω να παλέψω με πολλά δαιμόνια δικά μου, για να ασχολούμαι με άλλους. Πέρασα πάρα πολλά χρόνια που δεν άντεχα αυτό που συνέβαινε στο κεφάλι μου και αναζητούσα το έξω. Να ακούω οτιδήποτε άλλο, πλην του εαυτού μου”.

Κάνει πίσω στην καρέκλα του, για λίγα δέκατα δευτερολέπτου, πριν σηκώσει ξανά την πλάτη για να πει “μας λένε παιδεραστές και ανώμαλους. Ειλικρινά με τρομάζει το κεφάλι κάποιων που ξεκάθαρα δεν ξέρουν για τι μιλούν. Με τρομάζει και το γεγονός ότι η κοινωνία το δέχεται. Με τρομάζει η ηλιθιότητα των ανθρώπων”.

Τον τελευταίο καιρό θέλει ηρεμία στη ζωή του και ενημερώνει τους δικούς του πως “ακόμα και την τελευταία σκέψη που έχεις, θέλω να μου την πεις. Δεν έχω τη δύναμη να μπορώ να μαντέψω, να ερευνήσω. Χρειάζομαι την ειλικρίνεια και κατάλαβα ότι η αγάπη είναι ένα συστατικό που μου αρέσει”. Δεν έχει σταματήσει να προσπαθεί να καταλάβει όποιον έχει απέναντι του “ώστε να τον βοηθήσω να αισθάνεται άνετα, κάτι που εξακολουθώ να νιώθω ως υποχρέωση μου. Αν θέλω εγώ να περνώ άνετα, πρέπει να το δίνω”. Όχι σε όλους. Σε όσους το αξίζουν, σε αυτούς που το ‘χουν κερδίσει.

“Με σεβασμό έρχεσαι, με σοφία φεύγεις. Και αν φύγεις από κάπου χωρίς να πάρεις κάτι, είναι ανώφελο. Μου αρέσει που γίνονται πράγματα στο χώρο, αλλά δεν μου αρκεί το να συμβαίνουν. Θέλω να εδραιωθούν”, γιατί τελικά σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουμε δισεκατομμύρια άνθρωποι που δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα, δεν έχουμε τις ίδιες αξίες, τα ίδια ιδανικά, αλλά αν δεν υπάρχει αλληλοσεβασμός, προφανώς και θα βγούμε όλοι χαμένοι.

“Μπαίνεις σε πλαίσιο κανονικότητας. Ποιο είναι το νορμάλ; Η οικογένεια και τα παιδιά. Ποιοι άνδρες κάνουν παιδιά; Οι straight. Να σου πω κάτι; Είμαι ο πιο χαζογονέας που μπορείς να συναντήσεις. Γέννησε η κολλητή μου και έχω ήδη γράψει παραμύθι για το ανίψι -όπως το λέμε. Αν είχα αρκετά λεφτά, πιστεύω πως θα μπορούσα να κουβαλήσω την ευθύνη”.

Στο τέλος της ημέρας “η φάση είναι μπορείς να αγαπήσεις; Να φροντίσεις; Τότε μπορείς να τα κάνεις όλα. Έχουμε τώρα, την ελευθερία να δημιουργήσουμε -ως κοινωνία- ό,τι βάση θέλουμε. Κοίτα πόσο όμορφο είναι! Έχεις ένα άσπρο χαρτί, δημιούργησε για όλους. Ξεκινάς από το μηδέν, φτάσε στο άπειρο. Αλλά ας σταματήσουμε να πρήζουμε ο ένας τον άλλον, για το πώς θα συμπεριφερόμαστε, κυκλοφορούμε, λειτουργούμε. Ας αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα και το δικαίωμα όλων να ζουν τη ζωή που θέλει η ψυχή τους”.